არ მიყვარს გაგრძელებები… ხელოვნებაში დაუსრულებელი სჯობს….

გემოვნებაზე დავა ერთგვარი უგემოვნობაა. რაღაც მოგწონს ან გიყვარს, რაღაც კი გეზარება. შენს აზრი თავს მოახვიო ვინმეს, უკიჟინო რატომ არ მოგწონსო, პატარა თავხედობა ერთგვარი ამბიციებით გაბერილი პერსონისა. ხშირად შეფასების ჩვენეული პრიზმა მოვლენებს ისე გარდატეხავს როგორც ჩვენ გვინდა და განზე გვრჩება სხვა… ამიტომ, რაზეც ვამბობ არ მომწონს მეთქი, სულაც არ მინდა სხვასაც არ მოსწონდეს… და ის რაცვრცლად “არ მიყვარს გაგრძელებები… ხელოვნებაში დაუსრულებელი სჯობს….”

ხვადი „თბილისის მერია“, „ნახმარი-უხმარი“ და ქართული „ლოგინის სურნელი“…

ამ ბოლო ხანებში სატელევიზიო თუ ჯერ კიდევ ინტერნეტ-სივრცეში გამოჩენილ ქართულ რეკლამებში ძალუმად იგრძნობა „ლოგინის სურნელი“…  ჰო, სწორედ ლოგინის და არა ეროტიზმის ან სიყვარულის ან სექსუალობის… ერთში „მტყვნელად“ /მომიტევეთ, ზუსტად შეესაბამება/ არც მეტი, არც ნაკლები „თბილისის მერია“ გვევლინება, ხოლო მეორეში სახმარ ობიექტად „მანქანა“… რა მნიშვნელობაა ეს „ნახმარი“ ობიექტი კაცის ნახმარი იქნება თუ ქალის? ორივეგან უხეშად „ნახმარია“.ვრცლად “ხვადი „თბილისის მერია“, „ნახმარი-უხმარი“ და ქართული „ლოგინის სურნელი“…”

ამაგდო რა დუტამ „ფინთი გოიმივით“, 5 თეთრიო და….